Δημοσιευμένα σχόλια σε άρθρο της kathimerini.gr / Μ. Παπαδημητρίου / 27-11-2010 με τίτλο ” όρος πρώτος : προσαρμογή κόστους ”
Ορος πρώτος: προσαρμογή κόστους
Tου Μπαμπη Παπαδημητριου
Σχολιάστηκε 28/11/2010
κ. Παπαδημητρίου
Οι απόψεις σας θα ήταν ρεαλιστικώτερες αν επιπλέον γινόταν αναφορά και στην σύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα της εργασίας
Ευχαριστώ
Σχολίασε ο/η ΚΑΛΛΙΑΣ ΔΡΑΚΟΣ | 12:43:21, Νοέμβριος 28th, 2010
Συζητούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα για το ζήτημα των αμοιβών. Και, ειδικότερα, για τον τρόπο με τον οποίο το επίπεδο αμοιβής της μισθωτής εργασίας επηρεάζεται από τις συμβάσεις εργασίας, τις οποίες αποκαλούμε «συλλογικές». Πρόκειται κυρίως για κάποιο νομικό θέμα, το οποίο μπορεί να επηρεαστεί με τις κατάλληλες νομοθετικές πρωτοβουλίες ή παρεμβάσεις, όπως τόσο πολύ αρέσει στους υπουργούς να πιστεύουν; Οχι βέβαια. Πλην όμως, πολύ συχνά, νόμοι και συμβάσεις δεν προσδιορίζουν μόνον το πλαίσιο μέσα στο οποίο νομίμως αποφασίζουμε.
Ειδικά στη χώρα μας, δεκάδες νόμοι, εκατοντάδες υπουργικές αποφάσεις, χιλιάδες κρατικές εγκύκλιοι κάθε λογής υπηρεσίας και πολλές περισσότερες δικαστικές αποφάσεις προσδιορίζουν περιοριστικά τις αποφάσεις μας.
Η κατάσταση αυτή είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, όταν περιορίζει την ικανότητα της οικονομίας να προσαρμοστεί. Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας εξαρτάται σημαντικά από τον χρηματικό όγκο των αμοιβών.
Ηδη, πριν από την είσοδό μας στην Ευρωζώνη, ο αυτόματος προσδιορισμός αυξήσεων σε συνάρτηση με τον πληθωρισμό και το επίπεδο αμοιβών στον κρατικό τομέα οδήγησε την οικονομία σε υπερτίμηση του κόστους εργασίας, εξέλιξη που διορθωνόταν με τη διολίσθηση ή την υποτίμηση. Με το ευρώ η ευελιξία αυτή χάθηκε. Η αγοραστική δύναμη των ελληνικών εισοδημάτων αυξήθηκε κατακόρυφα. Δείτε το παράδειγμα στα μίντια. Το 2002, όσοι ξεκινούσαν στο ωραίο αυτό επάγγελμα πληρώνονταν 710 ευρώ μεικτά. Εναν χρόνο αργότερα, η ίδια ακριβώς αμοιβή είχε αυξηθεί κατά 7%, ενώ ο μέσος τιμάριθμος είχε μεγαλώσει μόλις κατά 4%. Είχε, στο μεταξύ, αυξηθεί η ζήτηση για το προϊόν της εργασίας των νεοπροσλαμβανόμενων δημοσιογράφων; Καθόλου! Η τάση συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια. Κατά μέσο ετήσιο όρο, ο νέος επαγγελματίας ειδήσεων έπαιρνε 8% περισσότερα από εκείνον που είχε προσληφθεί έναν μόλις χρόνο νωρίτερα. Την 1η Ιουλίου 2009, η σωρευτική βελτίωση επτά ετών είχε πλέον ανέλθει στο απίθανο ποσοστό 72%! Στην ίδια περίοδο, ο μέσος τιμάριθμος, πάντοτε σωρευτικά, είχε αυξηθεί κατά 23%. Διαφορά σχεδόν 50 εκατοστιαίων μονάδων! Κάτι δεν πήγαινε καλά. Πώς είναι δυνατόν να έχει τέτοια περιθώρια ο συγκεκριμένος κλάδος των μίντια; Οταν παντού αλλού, σε Ευρώπη και Αμερική, οι ανακατατάξεις είναι συνεχείς, οι εφημερίδες συγκλονίζονται, οι τηλεοράσεις εξοβελίζουν τις ειδήσεις και τα ραδιόφωνα γίνονται one-man-show; Μάλιστα, οι (πραγματικά) εργαζόμενοι στο Ιnternet δεν έχουν καν τα ίδια «προνόμια» των άλλων δημοσιογράφων! Μια ακόμη ελληνική «ιδιαιτερότητα», που θα κριθεί στην ουσία της τώρα που σταματά η ημερήσια έκδοση της εφημερίδας «Το Βήμα» και θα μείνει μόνον η ηλεκτρονική σελίδα του ιστορικού τίτλου μαζί με την κυριακάτικη έκδοση.
Είναι επείγον να συγκεντρωθεί η προσοχή όλων σε οτιδήποτε επιτρέπει την ταχύτατη προσαρμογή του κόστους. Με πρώτο το μισθολογικό. Οσο γρηγορότερα, όσο πιο απότομα συμβεί αυτό, τόσο καλύτερα προετοιμασμένοι θα είμαστε για τη θύελλα που έρχεται τους αμέσως επόμενους μήνες. Είναι εξίσου προφανές ότι, αυτήν την περίοδο, καμία άλλη πρόβλεψη των συμβάσεων δεν υπάρχει λόγος να τεθεί σε επανεξέταση. Για την εφαρμογή κανόνων απλής λογικής και, μάλιστα, αυτοσυντήρησης δεν χρειάζονται νομοθετικές «πρωτοβουλίες»!