Ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό τις αντιφατικές τοποθετήσεις των ιθυνόντων της χώρας μας, που άλλοτε θέλουν μέσα και άλλοτε έξω το ΔΝΤ από τη διαπραγμάτευση του ελληνικού προβλήματος με τους Ευρωπαίους εταίρους-πιστωτές μας. Η θέση μου είναι πολύ απλή. Δεν υπάρχει πιο έμπειρος και πιο επιστημονικά στελεχωμένος οργανισμός παγκοσμίως αφενός και αφετέρου δεν υπάρχει περίπτωση έγκρισης δανεισμού μιας οποιασδήποτε χώρας από θεσμικούς οργανισμούς ( π.χ. Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κ.λ.π. ) ή και άλλες χώρες αν δεν ζητηθεί πρώτα η τεχνοκρατική άποψη του ΔΝΤ. Αν η παραδοχή αυτή γίνεται αποδεκτή δεν καταλαβαίνω τότε γιατί εκτοξεύονται αυτές οι αντιφατικές κορώνες όταν μάλιστα οι πιστωτές μας επιμένουν στην παρουσία του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση και σαν τεχνικό σύμβουλο και σαν δανειστή. Και ναι μεν το δεύτερο εξαρτάται από πολλές και ποικίλες απόψεις άλλων χωρών μη δανειστών μας, το πρώτο όμως είναι αδιαπραγμάτευτο ,δεν παζαρεύεται, αν και κατά πολλούς είναι και νομικά δεσμευτικό . Οι ισχυρισμοί που θεμελιώνουν αυτές τις αντιφατικές τοποθετήσεις είναι ότι δεν είναι δυνατόν να συμμετέχει στη διαπραγμάτευση ο φορέας που παραδέχτηκε επίσημα ότι έκανε λάθη στη εκπόνηση των προγραμμάτων προσαρμογής με συνέπεια την αδικαιολόγητη ταλαιπωρία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Και ναι μεν εδώ υπάρχει η μισή αλήθεια που δεν είναι άλλη από την θαρραλέα θέση του ΔΝΤ για την ύπαρξη σφαλμάτων, το άλλο μισό πάντως δεν είναι παρά ένα ακόμη τεράστιο και ξεδιάντροπο πολιτικό ψέμα.Μια μεγάλη πολιτική απάτη μέσα στις τόσες, άπειρες που ταλαιπώρησαν τους πολίτες της χώρας μας διαχρονικά. Και εξηγούμαι : Επιστημονικά οι πιθανότητες σφάλματος στην εκπόνηση και υλοποίηση ενός οικονομικού προγράμματος είναι πολλές και ποικίλες. Θα σταθώ σε κάποιες από αυτές επειδή θέλω να αποφύγω την επιστημονική ανάλυση σε βάθος και να οδηγήσω τον αναγνώστη σε άγνωστα νερά. Μια μεγάλη πιθανότητα σφάλματος είναι ο βαθμός ακρίβειας και αξιοπιστίας των στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν στην εκπόνηση αυτών των προγραμμάτων και μια άλλη μεγάλη πιθανότητα είναι αυτή που σχετίζεται με την ομαλή και απρόσκοπτη υλοποίηση ενός οικονομικού προγράμματος σε σχέση με την παρεμβολή ή όχι πολιτικών εμποδίων. Ποιος αλήθεια, επιστημονικά επαρκής, μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι στα δύο αυτά σημεία, έγιναν αυτά που έπρεπε να γίνουν και παρ’ όλα αυτά τα προγράμματα απέτυχαν; Κατά τη γνώμη μου κανένας εκτός από τους πολιτικούς, ανεξάρτητα κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης. Όμως, έτσι παίζεται το παιχνίδι ; Κάθε άλλο. Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα να δεχτώ τη θέση των πολιτικών μας, αν ήμουν βέβαιος ότι είχαν εκπονήσει το δικό τους πρόγραμμα για την οικονομία και την κοινωνία, τεκμηριωμένο και ρεαλιστικό, με ξεκαθαρισμένες τις παραδοχές και τους στόχους του, με αξιόπιστα εργαλεία και κυρίως με αποδεδειγμένη την ομαλότητα στη πορεία υλοποίησης του. Τότε και μόνο τότε η άλλη πλευρά των διαπραγματευτών είτε αυτοί λέγονται τροϊκα ή κουαρτέτο θα μπορούσαν να καταλάβουν και να συμφωνήσουν λύσεις που θα ταίριαζαν στην ελληνική πραγματικότητα. Όποιος έχει διαπραγματευθεί με ξένους το γνωρίζει καλά το παιχνίδι, όλα αλλάζουν αν είσαι αξιόπιστος, τεκμηριωμένος και προσπαθείς σκληρά, άλλως θα οδηγηθείς στο τέλμα και στη κατάρρευση και θα σου φταίνε άλλοι. Οπότε και η θέση θα παραμένει ΟΧΙ στο ΔΝΤ ή ο,τι άλλο…………………………και η μπάλα στη κερκίδα.
